Για μια ομορφότερη Λάρισα

Πρόσφατα βρέθηκα στο Βερολίνο, μια πόλη τεράστια -σε έκταση και πληθυσμό- σε σύγκριση με τη Λάρισα, μια πόλη ανθρώπινη στην οποίαν με ευχαρίστηση θα μπορούσα να ζήσω. Περπάτησα σε μεγάλα, άνετα, δεντροσκιασμένα πεζοδρόμια χωρίς τεχνητά ή φυαικά εμπόδια, δίπλα σε ποδήλατα που κινούνταν σε ένα ευρύτατο δίκτυο ποδηλατοδρόμων -αλλά και με πολίτες φιλικά κείμενους προς την ποδηλασία.

Περιπλανήθηκα σε μεγάλα πάρκα όπου το τσιμέντο και οι τσιμεντένιες πλάκες απουσίαζαν παντελώς ο δε θόρυβος των αυτοκινήτων μακρινή ανάμνηση.

Η καθαριότητα στους δρόμους, τα πεζοδρόμια και τα πάρκα ήταν άριστη.

Είδα σχολεία και παιδικούς σταθμούς χωμένους στο πράσινο, με πράσινες χωμάτινες αυλές αλλά και όπου ήταν τσιμεντένιες ήταν δεντροσκιασμένες. Οι αύλειοι χώροι φιλικοί για τους μικρούς και μεγάλους μαθητές και ακούντως φυλαγμένοι.

Παιδικός σταθμός

Χρησιμοποίησα, όποτε χρειάστηκα, δημόσιες τουαλέτες, διακριτικές, καθαρές και φιλικές προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

Από την άλλη, δε συνάντησα πεζόδρομους μιας και τα πεζοδρόμια ήταν παντού, στο κέντρο και τις γειτονιές τεράστια. Δε συνάντησα αδέσποτα σκυλιά αλλά και ούτε ακαθαρσίες ζώων στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Δεν άκουσα κορναρίσματα εκνευρισμένων και βιαστικών οδηγών αλλά είδα πολλούς και ανέμελους ποδηλάτες. Δεν είδα διαφημιστικές πινακίδες στα κτίρια, δημόσια ή ιδιωτικά, παρά μόνο στα καταστήματα του ισογείου.

Πόσο δύσκολο αλήθεια, θάναι να ζήσουμε και να δούμε και την πόλη μας, τη Λάρισα, έτσι ή κάπως έτσι; Να ξυπνήσουμε ένα πρωινό και να συνειδητοποιήσουμε πως ζούμε σε μιά ...άλλη Λάρισα, φιλική, ανθρώπινη, αγαπημένη. Πολύ, λίγο ή καθόλου; Νομίζω πως μπορούμε, φτάνει να θέλουμε, να το θελήσουμε ΟΛΟΙ. Και αυτό δε θάναι αποτέλεσμα προσπάθειας κάποιων Αρχών, αλλά όλων εμάς, εμάς που την αγαπάμε και που επιλέξαμε -ή μας έτυχε- να ζήσουμε εδώ.