Πώς μπορεί να καταλήξει ένας καφές στο πάρκο, εκεί στο Κηποθέατρο

Ζέστη σήμερα, όχι υπερβολική, και αποφάσισα να πάω στο Άλσος εκεί στο Κηποθέατρο για ένα δροσερό καφέ. Εφοδιάστηκα με εφημερίδα κι ένα βιβλίο, ελαφρού περιεχομένου, και έντεκα η ώρα …κατηφόρισα. Διάλεξα ένα τραπεζάκι στη σκιά των δέντρων, δίπλα στο σιντριβάνι, βολεύτηκα, παρήγγειλα τον καφέ -φρέντο καπουτσίνο με σαντιγύ, ως νεοέλληνας πρώτης γενιάς απεχθάνομαι τον φραπέ, τον οποίο παρεμπιπτόντως θεωρώ μπανάλ (που όπως είχε πει κάποτε ο Μ. Ρασούλης, κάποιος νεοέλληνας μια μέρα που …κτυπούσε πάνω κάτω ένα καφέ παρατήρησε πως δημιουργήθηκε αφρός και αφού τον δοκίμασε και του άρεσε η γεύση, εγένετο ο φραπέ;, ο οποίος γαλούχησε γενεές επί γενεών)- πλήρωσα -3€ που μου φάνηκαν …υπερβολικά- άνοιξα την εφημερίδα και επιδόθηκα στην ανάγνωσή της. Ένα άλλο τραπέζι πιασμένο από μια ήσυχη παρέα, ένας εργάτης ο οποίος έβαφε τα σιδερένια κιγκλιδώματα και ο σερβιτόρος που απολάμβανε κι αυτός την ηρεμία του τοπίου. Κάποιοι ανέμελοι καθόντουσα παράμερα σ' ένα παγκάκι, ένας με το σκυλί του βόλτα –μα τι μανία με τους ζωόφιλους να βγάζουν τα ζώα τους στα πάρκα για …τσίσα και κακά. Ευτυχώς οι υπάλληλοι της υπηρεσίας πρασίνου δεν εργαζόντουσαν εκείνη την ώρα, ή εργαζόντουσαν δεν χρησιμοποιούσαν τις κουρευτικές μηχανές του γκαζόν οι οποίες, διευκολύνουν μεν την δουλειά τους, ξεκουφαίνουν δε τα αυτιά. Μόνο ο θόρυβος των οχημάτων στην οδό Κοζάνης ενοχλούσε -καποιος πρέπει να μιλήσει στην Υπηρεσία Πρασίνου για φυτά περιμετρικά του πάρκου που ρόλο έχουν την ηχομόνωση- αλλά σε λίγο τον συνηθίζεις –αλήθεια τι κακό κι αυτό, να συνηθίζουμε κάποιες άσχημες καταστάσεις, όπως ο θόρυβος, διότι το αυτί μας είναι …εκπαιδευμένο. Καλές λοιπόν οι συνθήκες, δροσιά και ο καφές έκτακτος. Ώσπου… Ώσπου μια παρέα νεαρών, μαζί με νεαρές και φυσικά τα γκαζαρισμένα και πειραγμένα μηχανάκια τους. Αράζουν σ’ ένα παγκάκι προς το σπιτάκι του φύλακα. Σβήνουν τις μηχανές και αρχίζουν να μιλάνε μεγαλοφώνως, να γελάνε, να βρίζουν που και που, ξέρετε τα …συνηθισμένα. Σε λίγα λεπτά συνήθισα κι αυτό το θόρυβο. Αλά έμελλε να συμβεί κι άλλο …κακό. Μετά από λίγο –από την άφιξη της παρέας των νεαρών- έρχονται κι άλλοι εποχούμενοι κι αυτοί με μηχανάκια πλέον θορυβώδη, με κομμένες εξατμίσεις, διαμορφωμένες έτσι ώστε να …θορυβοποιούν. Και αρχίσουν τα πάνω κάτω, τις ψιλοκόντρες εκεί, κατά μήκος του πάρκου γύρω από τα μικρά συντριβανάκια, στο πλακόστρωτο. Ο θόρυβος ενοχλητικός, απ’ αυτούς που δε συνηθίζεται, απ’ αυτούς που εκνευρίζουν, απ’ αυτούς που κάνουν σμπαράλια το νευρικό σύστημα. Με την άλλη παρέα και το σερβιτόρο αλληλοκοιταχτήκαμε, συνεννοηθήκαμε με τα μάτια. Φιλοτίμησε ο άνθρωπος να μας εξασφαλίσει την ησυχία και απευθύνθηκε στα παιδιά με τόνο ήπιο, μαλακό και συμβουλευτικό. Ούτε φωνές, ούτε επικρίσεις, ούτε βρισιές. Οι νεαροί δεν έδωσαν σημασία στα λεγόμενά του, κάποιοι πήγαν κάτι να πουν –όλα σε ήρεμους τόνους- αλλά το αποτέλεσμα …μηδέν. Οι μηχανές δεν καταλαβαίνουν, το ίδιο και οι αναβάτες τους. Τα παλιόπαιδα, σκέφτηκα, κανείς δεν τους έμαθε να σέβονται τους άλλους. Στο σπίτι τους έτσι κάνουν; Μα κι αυτοί οι δάσκαλοί τους τί τους διδάσκουν; 'Ωσπου ...θυμήθηκα και ...δαγκώθηκα. Ξανακοιταχτήκαμε με το σερβιτόρο με κατανόηση, ο ένας απέναντι στον άλλον, σηκώσαμε ελαφρά τους ώμους και προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε. Αυτός τη δουλειά του κι εγώ την ανάγνωση. Εις μάτην. Τα μηχανάκια δε σιωπούσαν. Τα μαρσαρίσματα αδιάκοπα και οι οδηγοί τους σε νιρβάνα. Μάζεψα την εφημερίδα –την τσαλάκωσα για την ακρίβεια- μάζεψα και το βιβλίο, ρούφηξα και το υπόλοιπο του καφέ –κρίμα σκέφτηκα, τρία ευρώ τον πλήρωσα να μην πάει χαμένος- και έφυγα ..τρέχοντας, να γλυτώσω από το θόρυβο που προκαλούσαν οι μηχανές των νεαρών μέσα στο ήσυχο –κατά τα άλλα- καταπράσινο και δροσερό πάρκο. Κίνησα μέσω Γεωργιάδου να φτάσω σπίτι μου. Στη Γεωργιάδου πήχτρα τα αυτοκίνητα και συνεπώς οι θόρυβοι πολλαπλάσιοι. Αλλά τουλάχιστον είναι από αυτούς που ακούς καθημερινά βρε αδελφέ, από αυτούς τους συνηθισμένους, από αυτούς που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, από αυτούς που είναι …αναγκαίο κακό. Όχι σαν τους άλλους που μου χάλασαν το πρωινό στο πάρκο, εκεί στο κηποθέατρο..

Υ.Γ. Κάποιοι θα διερωτηθείτε και θα αρχίσετε τα υπονοούμενα, καλά να πάθει αφού …τι γυρεύει αυτός εκεί έντεκα η ώρα το πρωί, …καλά αυτός δε δουλεύει, …σίγουρα την κοπάνησε από τη δουλειά του, ….χαραμοφάης είναι και τρώει το χαρτζιλίκι της οικογένειάς του, …μάλλον συνταξιούχος θάναι, και τα τοιαύτα. Καθηγητής σε λύκειο είμαι και βρίσκομαι σε δεκαπενθήμερες πασχαλιάτικες διακοπές. Και μην αρχίσετε τα …ανάλογα γιατί θα σας απαντήσω πως ΕΓΩ διάλεξα το επάγγελμα αυτό -τώρα τα περί λειτουργήματος δεν τα καταλαβαίνω- και δεν μου ‘τυχε, πως μ’ αρέσει και είμαι τυχερός που ασκώ αυτό το επάγγελμα, πως κοπίασα για να τα καταφέρω να αποκτήσω τα προσόντα για να το ασκήσω, πως επωφελούμαι των διακοπών αυτών τις οποίες δεν κατάκτησα με αγώνες συνδικαλιστικούς αλλά η πολιτεία –και οι πολιτείες όλου του κόσμου- εκτιμώντας τη φύση και την ιδιαιτερότητα της δουλειάς μου έκριναν πως πρέπει να κλείνουν τα σχολεία αυτή την περίοδο. Και μη συγκρίνετε τη δική μου δουλειά με αυτή ενός εργάτη βιομηχανίας ή γης ή ενός υπαλλήλου καταστήματος ή γραφείου, παρά μόνο με ομοειδή επαγγέλματα. Είπαμε, διάλεξα τη δουλειά αυτή και κοπίασα -από τα χρόνια μου στο δημοτικό σχολείο- να τα καταφέρω. Αλλά με κάνατε να ξεφύγω από το θέμα μου. Βλέπετε, έφυγα από το πάρκο με τέτοιο εκνευρισμό που μοιραία ξέσπασα μαζί σας και σας τα ...έψαλα, για τα υπονοούμενά σας περί του επαγγέλματός μου. Φαντάζομαι να με κατανοήσετε!