Σαν βγεις μια βόλτα στη Λάρισα με καρότσι

Η Λάρισα, κέντρο και περιφερειακά, δεν είναι μια φιλική πόλη για τα παιδιά που μεγαλώνουμε. Ακόμα και για μας τους μεγάλους. Αρκεί να το αποδεχτούμε και να το αντιμετωπίσουμε για να δώσουμε λύσεις. Υπάρχουν χώρες -Σουηδία, Γερμανία, ΗΠΑ- όπου τα παιδιά αντιμετωπίζονται σαν παιδιά ενός... ανώτερου Θεού. Αλλά εμείς γεννηθήκαμε εδώ και εδώ επιλέξαμε να ζήσουμε.
Ζω σε μια συνοικία εκτός κέντρου, ας πούμε στα Σουφλάρια, και θέλω να βγω βόλτα με το μικρό μου παιδί. Χρειάζομαι το καρότσι. Το κατεβάζω με τον ανελκυστήρα αφού έχω τακτοποιήσει μέσα το παιδί και βγαίνω στο πεζοδρόμιο. Τότε αντιλαμβάνομαι πως δεν ξέρω τι να το κάνω. Αποφασίζω να κυκλοφορήσω στο πεζοδρόμιο και πρέπει να διασταυρώσω έναν παράδρομο. Σιγά μην υπάρχουν ράμπες στα πεζοδρόμια, πλην κέντρου. Μα ακόμα κι εκεί που υπάρχουν είναι καβαλημένες από κάποιο αυτοκίνητο. Κατεβαίνω στο οδόστρωμα και …μπιιιιμπ· ένας βιαστικός οδηγός, ένας δίτροχος …κίνδυνος. Μπαινοβγαίνω στα ενδιάμεσα σταθμευμένων αυτοκινήτων, να περάσουν οι βιαστικοί. Άλλωστε, έχω καταλάβει το οδόστρωμα, αυτοί έχουν προτεραιότητα. Ανεβαίνω και πάλιν σε πεζοδρόμιο. Ουφ, είναι ελεύθερο. Στη επόμενη πολυκατοικία, η ράμπα έχει τεράστια κλίση και αγωνίζομαι να κρατήσω το καρότσι να μη γείρει. Πετάω κάποια …γαλλικά, σιγανά όμως μην ακούσει το παιδί και συνεχίζω. Ωπ, το πεζοδρόμιο στενεύει και η κολώνα της ΔΕΗ με εμποδίζει. Άντε να κατέβω ξανά στο οδόστρωμα, το καρότσι παρά τρίχα να ανατραπεί. Κι άλλα …γαλλικά μου ξεφεύγουν. Το παίρνω απόφαση. Η γυναίκα μου αγκαλιά με το παιδί κι εγώ αγκαλιά με το διπλωμένο καρότσι (ναι, το είχαμε προβλέψει να είναι αναδιπλούμενο). Αν όμως είσαι μόνος/η τι κάνεις; Κανείς δε σταματάει σε διάβαση για να περάσεις (με τα παιδιά σου σφιχτά ανά χείρας), ή να σου ανοίξει την πόρτα, ή να σε βοηθήσει να ανέβεις ή να κατέβεις μερικές σκάλες (με το καρότσι).

Φτάνω στο κέντρο. Εκεί στα ψαράδικα, ακόμη και το παιδί μου κάνει …μπλιαχ. Βρωμάει ο τόπος, τα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα από πάγκους και μισοκατεστραμμένα. Προσπαθώ να διασταυρώσω. Φυσικά επιλέγω διάβαση πεζών, εκείνες με τους ανώμαλους κυβόλιθους. Το καρότσι χοροπηδάει, μαζί και το παιδί που εν τω μεταξύ είχε αποκοιμηθεί αλλά ξύπνησε τρομαγμένο. Αρχίζει να κλαίει κι εγώ να εξασκώ για άλλη μια φορά τα …γαλλικά μου.
Θέλω να πιω ένα καφέ. Αν η μέρα είναι καλή, ζεστή κάθομαι έξω σε μια καφετέρια, εκεί στην Πλατεία καφετεριών. Δεν έχω πού να βάλω το καρότσι. Επιλέγω ακριανή θέση, παρκάρω το καρότσι έξω από τον καθορισμένο χώρο, στη …βορά των βιαστικών πεζών, των επικίνδυνων μοτοσικλετιστών. Αλλιώς στριμώχνομαι και στριμώχνω. Παραγγέλλω, το γκαρσόνι κοιτάει νευρικά το καρότσι που «πιάνει» αξιοποιήσιμο χώρο, εγώ κοιτάω αλλού και προσπαθώ να απολαύσω τον καφέ και τον κόσμο. Μέχρι που αρχίζει να γκρινιάζει το παιδί. Το ελευθερώνω από το καρότσι, αφού περπατάει, και το αφήνω μόνο του να παίξει, παρακολουθώντας το. Οι διάφοροι κίνδυνοι παραμονεύουν. Ένα παιδί-ντιλίβερι διασχίζει εγκάρσια την πλατεία. Αδέσποτα σκυλιά κυκλοφορούν, το αυτοκίνητο με τα παγάκια θέλει κι αυτό να περάσει από το κέντρο της πλατείας και παραπέρα είναι σταθμευμένα άπειρα μηχανάκια. Ο πεζόδρομος και η πλατεία σήμερα –αλλά και κάθε ώρα κάθε μέρα- έχουν μεγάλη κίνηση τροχοφόρων. Οι πεζόδρομοι και οι πλατείες δεν είναι για πεζούς, πόσο μάλλον για μικρά παιδιά.
Αν έχει κρύο, σε ποια καφετέρια να μπω. Ο καπνός των τσιγάρων με αποτρέπει. Αναρωτιέμαι, εμείς οι έλληνες, από 1η Ιουλίου θα πάψουμε να καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους; Να ζήσω να το δω και τίποτε άλλο στη ζωή μου. Θέλω να πάω σε καφετέρια στην κεντρική πλατεία. Περιμένω στο ασανσέρ. Εις μάτην. Δεν είναι μόνο ότι μου παίρνουν τη σειρά άνθρωποι που θα μπορούσαν κάλλιστα να προτιμήσουν και τις σκάλες αλλά και το γεγονός ότι μετά από τρεις ή τέσσερις διαδρομές που το ασανσέρ έχει χώρο για να μπούμε, εγώ και το καρότσι, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κρατήσει την πόρτα.

Μα φυσικά και δεν είμ' εγώ. Μια μάνα είναι, που βγήκε για ψώνια φορώντας πατίνια και οδηγώντας το καρότσι. Με το μωρό της. Κάπου εκεί έξω, στας Ευρώπας!

Γενικότερα τα προβλήματα ή εμπόδια, πείτε τα όπως θέλετε, συνεχίζονται και σε άλλες περιοχές της πόλης... Τρένα διασχίζουν την πόλη, στρατόπεδα που μας χωρίζουν σε περιοχές, η εθνική οδός επίσης, τα καυσαέρια των αεροπλάνων μολύνουν ολόκληρη την πόλη, τα αγροτικά μηχανήματα κυκλοφορούν μαζί με όλων των ειδών τα τροχοφόρα, οι πλατείες και οι παιδικές χαρές είναι χώροι αφόδευσης κατοικίδιων ζώων, οι κίνδυνοι παντού. Ναι, δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους, αυτό το πήραμε απόφαση. Με τα πόδια, το αυτοκίνητο, με οποιοδήποτε μέσο. Με ποδήλατα; Ούτε για πλάκα. Δε σε υπολογίζουν. Ακόμα και στους ποδηλατόδρομους. Άσε που κάποιοι οδηγούν σε …αδιέξοδο. Με πατίνια έστω; Θα αστειεύεστε. Πού και πώς θα κυκλοφορήσουμε με τα παιδιά και τα καρότσια; Οι επιλογές ελάχιστες. Γι’ αυτό και ανακυκλώνεις τα ίδια και τα ίδια μέρη για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Όχι όμως και την τσέπη σου. Γιατί για να φας κάπου που υπάρχει πρόβλεψη για παιδικό μενού αλλά και ευγένεια κυρίως, πρέπει να πας σε εισαγόμενη αλυσίδα εστιατορίων. Εκεί μπορεί να βρεις και καθισματάκι ειδικό για μικρά παιδιά.
Ακούω από φίλους –εμένα να πω την αλήθεια δεν μου ‘τυχε- ακόμα και όταν πας να νοικιάσεις σπίτι η πρώτη ερώτηση είναι αν έχεις παιδιά. Και όταν τολμάς να απαντήσεις καταφατικά, η επόμενη απορία είναι τι ηλικίας είναι. Κι εκεί πια θα κριθούν όλα. Όχι λοιπόν, η Λάρισα, αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα, δεν αγαπά τους μικρούς κατοίκους της. Αλλά βέβαια, μια πόλη που δεν είναι φιλική στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, στους ηλικιωμένους, στα ζώα, γιατί να είναι πιο στοργική και φιλόξενη με τα μωρά και τα παιδιά; Απλά όταν κυκλοφορείς μόνος σου και περπατάς ανέμελος στον δρόμο ή οδηγείς, όλες αυτές οι εικόνες που περιέγραψα σου φαίνονται εξωπραγματικές. Όταν όμως τις ζεις….